Διαστρέμματα Άκρου Ποδός
Τι είναι το διάστρεμμα της Ποδοκνημικής άρθρωσης?
Το διάστρεμμα της ποδοκνημικής άρθρωσης ή διάστρεμμα αστραγάλου είναι η τραυματική κατάσταση η οποία χαρακτηρίζεται από υπερδιάταση (1ου βαθμού), μερική ρήξη (2ου βαθμού) ή ολική ρήξη (3ου βαθμού) των συνδέσμων που σταθεροποιούν την ποδοκνημική άρθρωση.
Τι μπορώ να κάνω εγώ?
Ανάλογα με το βαθμό του διαστρέμματος αλλάζει και ο τρόπος αντιμετώπισης. Παρόλα αυτά σε όλα τα διαστρέμματα ανεξαιρέτως η αρχική αντιμετώπιση (πρώτες 48 ώρες απ' τον τραυματισμό) είναι η ίδια:
- Ξεκούραση
- Παγοθεραπεία
- Επίδεση
- Ανύψωση
Μία κλινική αξιολόγηση από έναν ειδικό όμως είναι επιβεβλημένη καθώς η γρήγορη έναρξη της αποκατάστασης βοηθάει στην ταχύτερη επιστροφή του ασθενή στην καθημερινότητά του χωρίς ενοχλήσεις, αλλά και προλαμβάνει ενδεχόμενη ευαισθησία της ποδοκνημικής άρθρωσης (Bleakley CM et al. 2010).
Ο φυσικοθεραπευτής θα πρέπει
Να εκτιμήσει την κατάσταση λαμβάνοντας ένα πλήρες και εμπεριστατωμένο ιστορικό.
Να αξιολογήσει ενδελεχώς την κλινική σας εικόνα εξετάζοντάς σας και εφαρμόζοντας τα κατάλληλα ειδικά test.
Να εξατομικεύσει το πρόγραμμα αποκατάστασής σας με βάση τα συμπτώματα και τις ανάγκες σας.
Το πρόγραμμα αποκατάστασης πρέπει να περιλαμβάνει
Ένα ολοκληρωμένο φυσικοθεραπευτικό πρόγραμμα πρέπει να περιλαμβάνει αντιοιδηματική αγωγή, ασκήσεις ενδυνάμωσης της περιοχής αλλά και ασκήσεις ισορροπίας για την βελτίωση της ιδιοδεκτικότητας.
Σε πρόσφατη έρευνα διαπιστώθηκε ότι ένα πρόγραμμα αποκατάστασης που εμπεριέχει τα ανωτέρω στοιχεία, και κυρίως τις ασκήσεις ισορροπίας, μειώνει την πιθανότητα επανατραυματισμού κατά 42% (Al Attar WSA et al. 2022).
Γιατί φυσικοθεραπεία?
Πολλοί ασθενείς θεωρούν τα διαστρέμματα της ποδοκνημικής επιπόλαιους τραυματισμούς και πιστεύουν ότι ο τραυματισμός θα περάσει χωρίς να χρειαστούν κάποια βοήθεια. Αυτό απέχει απ' την αλήθεια, με αρκετούς ασθενείς που επιλέγουν να "ξεχάσουν" το πρόβλημα, να καταλήγουν να βασανίζονται αρκετό καιρό απ' αυτό.
Πληθώρα μελετών υποστηρίζουν την αποτελεσματικότητα της φυσικοθεραπευτικής αντιμετώπισης τόσο στην αποκατάσταση όσο και στην πρόληψη επανατραυματισμού του αστραγάλου, με την μελέτη των McGuine & Keene (2006) να δείχνει μείωση του ποσοστού επανατραυματισμού στο εντυπωσιακό 38%.